Vuist tegen kanker #02: Bij iedere bocht in mijn gedachten

Foto: Bart van Delft

Vorig jaar kon je op Oosterhout Nieuws al meeleven met de avonturen van Bart van Delft in de voorbereiding op Alpe d’HuZes. Onder het mom van ‘Opgeven is geen optie’ en ter ondersteuning van twee goede vrienden gaat hij dit jaar weer de strijd aan met kanker. Regelmatig kun je op Oosterhout Nieuws lezen over de voorbereidingen van Bart en de verhalen achter andere Oosterhoutse deelnemers.

Oma Cor van Delft-de Laat

De vaste lezers zullen weten dat ik op donderdag 6 juni vorig jaar de Alpe d’Huez op fietste met verschillende mensen in mijn achterhoofd. Sander en Joost, met wie ik dit jaar ga. Lieve, ons petekindje, die kleine superheld zal dit jaar ook weer bij iedere meter in mijn gedachten zijn. En mijn oma, Cor van Delft-de Laat, of bij sommige beter bekend als ‘Tante Cor’. Vorig jaar wist ik al dat het een gelopen race voor haar was, een race die kanker zou gaan winnen. We belden haar toen ik voor de tweede keer op de top stond: De telefoon werd opgenomen aan de andere kant van de lijn: “Ha Bartje!” klonk het enthousiast. Aan mijn kant bleef het even stil aan de lijn. Even de tranen en brok in mijn keel wegslikken. Toen het weer een beetje ging spraken we samen over wat ik had gezien en meegemaakt tot nu toe. Over dat de mannen bovenaan op me stonden te wachten als verrassing. En we spraken over hoe mooi het was dat er zoveel mensen geholpen kunnen worden met het opgehaalde geld. En oma sprak zelf daar al uit dat het voor haar allemaal te laat kwam. Maar gek genoeg leek ze er toen al vrede mee te hebben. Wat een sterke vrouw,. Ooit dé kasteleinsvrouw van Café Strijen. Na het vroege overlijden van mijn opa Bert haar leven verder alleen geleid. Altijd er op uit om te biljarten en nu vrede hebben met het feit ze de strijd niet gaat winnen. We sloten het gesprek geëmotioneerd af en ze wenste me succes voor de rest van de dag en was vooral trots.

Tranen in mijn ogen

Nu ik dit typ springen af en toe voorzichtige tranen in mijn ogen. Oma is ons namelijk op 27 september ontvallen. Het troostte me dat ze er zelf vrede mee had, maar toch deed het zeer. En soms merk ik dat het toch nog wat tijd nodig heeft. Zoals afgelopen zondag. De finale van het dames biljart toernooi dat ze zelf altijd mee organiseerde. Voor het eerst is ze er niet bij. Althans, fysiek is ze er niet, maar alles ademt Cor van Delft. Het toernooi is namelijk naar haar vernoemd en op de beeldschermen zien we oma af en toe in actie. Mooi om er in haar eigen habitat weer even bij stil te staan wat een bijzondere vrouw het was. Bij de prijsuitreiking staan we allemaal met tranen in onze ogen als mijn vader zijn toespraakje houdt, arme man. Gelukkig won één van haar beste biljartvriendinnen de finale en komt de trofee op een mooi plekje terecht. Oma zou het niet anders gewild hebben.

Doorzettingsvermogen

Je begrijpt wel welke naam bij iedere bocht op 4 juni aanstaande bij mij boven zal komen drijven. Ik hoop dat ik daar een graantje mee kan pikken van het doorzettingsvermogen van oma. Want dit jaar gaan we volhardend gewoon voor zes keer! Help je me mee? Maak samen met mij een vuist tegen kanker. Want onthoud: Opgeven is geen optie!

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen