Sinds deze week zijn de kandidaten van de Afvalrace Dongen/Oosterhout gestart met hun programma. Zij gaan er in het komende half jaar onder leiding van een personal coach alles aan doen om fitter, gezonder en gelukkiger te worden. Op oosterhout.nieuws.nl schrijven zij in een wekelijkse blog hun ervaringen, hoogte- en dieptepunten, moeilijke momentjes en bereikte resultaten. Hieronder de eerste blog van Moniek.
Hoi iedereen,
Ik ben gewoon uitgekozen om de afvalrace te gaan doen!!!! Ik ben super blij, hartstikke enthousiast, gemotiveerd maar vind het ook erg spannend. Wat gaat er gebeuren en kan ik dit wel?? Maar ik heb nu al gezien dat iedereen er voor je is. Mensen die ik niet ken, vragen nu of je mee gaat sporten, gewoon zodat je er samen voor kan gaan. Elkaar motiveren, elkaar oppeppen, vragen stellen maar vooral het gevoel hebben dat je er niet alleen voor staat.
Tijd om mezelf voor te stellen
Ik ben Moniek Aerts, 31 jaar. Ik woon al heel mijn leven in Oosterhout en hier heb ik het erg naar mijn zin. Ik woon samen met mijn lieve vriend Niels met wie ik al 8 jaar samen ben. Samen hebben wij een dochter, ze heet Skye en ze is nu 5 jaar.
Mijn hobby’s; voor mijn lieve dochter zorgen! De mooiste dag van mijn leven was toen zij geboren werd. Wat een rijkdom, ik geniet elke dag van haar. Er gezellig samen opuit gaan is het leukste om te doen. Verder geniet ik ervan om bij vriendinnen te zijn, een avondje op stap of gezellig samen een spelletje spelen.
Van beroep ben ik pedagogisch medewerkster, ik doe dit vanaf mijn 18e. Ik heb altijd in Breda gewerkt, maar sinds 2 jaar werk ik in Oosterhout. Daar heb ik echt mijn plek gevonden. Heerlijk is het om ‘s ochtends binnen te komen en die lieve kindjes allemaal te zien. Ik vind het leuk om ze (nieuwe) dingen te leren, te kroelen en te knuffelen en soms ook een beetje gek met ze te doen. Ook heb ik hele lieve collega’s, eindelijk werk ik ergens waar ik het ook echt naar mijn zin heb, waar ik verder kan groeien maar vooral waar er rekening met elkaar word gehouden.
De reden waarom ik mee doe
Ik heb meerdere redenen. Ik wil meer energie krijgen, waardoor ik veel kan ondernemen, er meer opuit kan gaan met mijn dochter en vriend. We proberen veel leuke dingen te doen, maar doordat ik weinig energie heb voel ik me vaak schuldig naar haar toe. Ik zou elke dag iets leuks met haar moeten kunnen doen, maar vaak heb ik daar geen energie voor. Hoe kan dat nou, ik ben 31 jaar, in de bloei van mijn leven en ik ben lui en energieloos.
Ook wil ik me vooral weer lekker in mijn vel voelen, niet meer zo onzeker zijn. Ik wil niet alleen lichamelijk aan mezelf werken maar vooral ook mentaal.
Ik wil dat mijn vader trots op mij is.
Helaas is hij op 1 maart 2015 overleden. Mijn lieve papa koos ervoor om zijn leven te beëindigen. Compleet onverwacht, we hebben nooit iets gemerkt. Die dag is de moeilijkste dag ooit, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn broer en voor vele andere. Hij was echt een grote knuffelbeer, een super lieve opa voor Skye, hij was altijd een luisterend oor voor iedereen. Maar zelf praatte hij eigenlijk nooit over zijn gevoelens. Daarom hadden we dit ook nooit zien aankomen. Dat maakt alles erg moeilijk, ik blijf zitten met vragen die ik nooit beantwoord krijg. Ik weet natuurlijk wel dat mijn vader onwijs veel van mij hield, maar waarom liet hij ons dan in de steek? Ik weet dat dit voor mijn vader de beste oplossing was en dat respecteer ik. Ik hou super veel van mijn papa, ik zou nooit boos op hem kunnen zijn.
Sinds mijn vader is overleden voelde ik me heel terneergeslagen, ik was erg verdrietig. Ook ging ik meer eten, ik had overal lak aan. Eten om me beter te voelen, niet dat dit gebeurde, de gevoelens bleven natuurlijk.
En zo belande ik in een vicieuze cirkel, waar ik niet uit kom, hoe graag ik ook wil. Ik weet hoe het moet, mijn vriend is fanatiek sporter, hij gaat 4x in de week naar de sportschool, ik weet wat je wel en niet mag eten, maar waarom doe ik het dan niet? Het lijkt toch zo makkelijk. Maar dat is het dus niet, daarom ben ik ook super blij dat ik deze kans krijg. Ik grijp het dan ook met beide handen aan.
Natuurlijk word het moeilijk, heel mijn leven draait 180 graden om, niet alleen qua trainen maar ook qua voeding. En hoe spannend het soms ook is. Ik weet dat dit een unieke kans is. En ik wil dit heel graag, nu gaat de actie er komen!!!
“Ain’t running from myself no more, i’m ready to face it all”
Groetjes,
Moniek
