“Antonius van Padua, patroon van onze kerk”. Met die woorden werd op zaterdagmiddag 7 juli 2018, na een kort woordje van Jan Poppelaars, het samenzijn in de kerkzaal van Antoniushuis ‘De Vinder’ afgesloten. Uit volle borst zongen de aanwezige Antonianen het Antoniuslied.
Geen klokkengelui
Hoewel er geen klokkengelui had geklonken vanuit de kerktoren van de Antoniuskerk waren een kleine zestig personen naar ‘De Vinder’ gekomen. Trouwe bezoekers van de zaterdagmiddagviering en vrijwilligers van de Antoniusgemeenschap. “Waar meer dan twee mensen in mij verenigd zijn, daar ben Ik in hun midden”, zo begon Jan Poppelaars de bijeenkomst. Hij blikte terug op de Antoniusgemeenschap waarvoor velen zich in de loop der jaren hadden ingezet. “Het was dan ook ongepast om zonder een bedankje uiteen te gaan”, vond hij.
Afgehakte tak
Centraal in zijn woordje stond het verhaal van de afgehakte tak. Een boom droeg vele takken, die in de lente uitliepen, in de zomer voor schaduw zorgden en bij regen een paraplu vormden. Er kwam een man, gewapend met een bijl, die de mooiste tak afhakte. Drie dagen later kwam de man terug. De boom vreesde het ergste maar de man had van de afgehakte tak een blokfluit gemaakt. De tak “leefde”; anders, maar hij leefde.
Woord van dank
Jan bedankte in zijn woordje alle vrijwilligers voor wat ze hadden gedaan, voor hun inzet voor de gemeenschap en hij somde ze op: de leden van de zangkoren, de kosters, de lectoren, de gastvrouwen van het secretariaat, de coördinatoren, redactieleden van ’t KruispunT, de leden van de Initiatiefgroep, van de Antoniusraad en de parochiekerncommissie, de postbezorgers, de vrijwilligers van het Inloophuis. Ook bedankte hij eenieder, die hij misschien was vergeten. En inderdaad, hij was iemand vergeten te bedanken namelijk zichzelf. Gelukkig werd dit snel rechtgezet door Willem-Jan van der Zanden die hem alsnog alle lof toezwaaide.
Hoe verder?
Er is momenteel geen Antoniusraad en parochiekerncommissie. Wel bestaat nog steeds de Initiatiefgroep Antoniusgeloofsgemeenschap. Tijdens de nazit met koffie of thee met een grote koek, ging de groep de tafels af om naar ideeën van de aanwezigen te luisteren en ze een riem onder het hart te steken.
Elke bezoeker van de bijeenkomst ontving bij vertrek een rode roos met bedankkaartje:
Bedankt voor wie je bent.
Voor alles wat je doet.
Altijd recht uit ’t hart.
Nooit omdat het moet.
