Vuist tegen kanker: Oosterhout bedankt!

We staan zowat letterlijk aan de vooravond van onze tocht naar Frankrijk en wat zijn we overweldigd door alle aanmoedigingen, lieve berichten en donaties. Na drie onzekere jaren kunnen we dan eindelijk naar de Alpe. En waar we gekscherend een half jaar geleden tegen elkaar zeiden dat het wel mooi zou zijn om de €10.000 aan te tikken met ons teamtotaal, zo werkelijk is dat nu. Dankzij jullie zijn we die grens inmiddels voorbij en stevenen we af op het carnavaleske getal van € 11.000. Ik blijf het ongelooflijk vinden wat het initiatief van twee vrienden te weeg kan brengen, dankjulliewel daarvoor. En voor wie bij dat clubje van donateurs wil horen, er is nog een week de tijd om te doneren.

Dat we van alle kanten hulp krijgen bleek drie weken geleden nog maar eens al te goed toen Stefano van der Heijden contact zocht over de eventuele sponsoring van vervoer richting het diepe zuiden. En wie weet waar hij werkt snapt dat Sander en ik hier erg enthousiast van werden. Het werd niet zomaar een auto, maar één van de vlaggenschepen van het merk en dan ook nog eens helemaal bestickerd met onze namen en sponsoren. Wat een bak! Ik ben terwijl ik dit schrijf op hemelvaartsweekend in Winterswijk en mocht de Defender alvast even testen, ook om wat mooi beeldmateriaal te schieten. Ik denk niet dat er onderweg hiernaartoe iemand niet heeft omgekeken en dat er nog iemand op deze immense camping de auto niet heeft gespot. Het geeft het allemaal net wat extra cachet. Maar daar bleef het niet bij, want de mannen van de dealer in Breda hadden samen met een aantal van onze sponsoren ook nog een fraaie succeswens in elkaar gezet. Aan het vervoer zal het dus echt niet liggen, dat wordt weer wennen als we terug zijn denk ik.

Inmiddels heb ik in de laatste vier jaar al regelmatig onder woorden proberen te brengen waarom mensen zoals Sander en ik deel nemen aan iets zoals Alpe d’HuZes, iedere keer is het toch weer zoeken naar de juiste woorden. Na al die verhalen ga ik toch nog een keer een poging wagen. Als we de klok 5,5 jaar terug draaien is het rond 11-11-2016, we krijgen te horen dat ons petekindje Lieve ziek is, ze is dan een half jaar oud. Door efficiënt en adequaat handelen van de specialisten knapte die kleine strijder snel op. In mijn ogen nog steeds een wonder hoe zo’n klein meisje zich hier zo krachtig doorheen sloeg. Kort daarna bleek ook mijn oma ernstig ziek te zijn, niet meer te helpen, wel te rekken. Gelukkig is dat in verhouding tot Lieve dan wel te accepteren, fijn is het natuurlijk niet. En toen eind 2018 bereikte mij het bericht dat Sander ook getroffen was door die rotziekte. Voor mij was dit niet de druppel, maar de enorme klets water die de emmer in één keer deed overlopen. Nu was het genoeg, ik ging proberen te doen wat in mijn vermogen lag om geld voor onderzoek naar de genezing van kanker op te halen. Want in een ideale wereld gaat er niemand meer dood aan als je het mij vraagt. Dit betekende mijn eerste deelname, heftig en mooi tegelijk. Deze editie ga ik samen met Sander, maar waarom weer? Dat vroeg ik me donderdag ook af toen ik mijn laatste langere training van 150km afwerkte, in ieder geval tijd genoeg om daarover na te denken. Nog steeds staat voor mij als een paal boven water dat juist de verhalen met een goede afloop de reden moeten zijn om te blijven doneren. Kijk naar Lieve, 2 weken geleden 6 jaar geworden en ik denk dat ik weinig dametjes ken die zo’n stevig karakter hebben. Daar heeft Oosterhout het laatste nog niet van gezien. En dan Sander, man wat zal ik trots zijn als wij straks voor de eerste keer boven komen op de Alpe. We gaan samen voor de zes! Topkerel, man en vader van twee fantastische kinderen. Gelukkig ben je weer kerngezond en kunnen wij samen ons steentje bijdragen om te zorgen dat er meer succesverhalen ontstaan zoals bij Lieve en bij jou.