Het is zondagmorgen en Christel en ik zitten nog na te genieten van de verjaardag van Christels petekind en mijn nichtje gisteravond. Het was een leuk feestje geweest bij één van mijn broers. Haar zusje, al haar neefjes en nichtjes en de rest van de families waren aanwezig. Mijn nichtje heeft een heel moeilijk jaar achter de rug omdat ze niet lekker in haar vel zat. Maar langzaam aan, ondersteund door vader, moeder en zus, komt ze heel dapper met vallen en opstaan uit het dal gekropen. Het is een hele lieve meid en iedereen is zeer op haar gesteld. Ik heb zoveel bewondering voor mijn broer en zijn gezin als ik zie hoe zij zich hier gezamenlijk doorheen slaan.

Je hoort steeds vaker rondom je dat jongeren het soms gewoon niet trekken. Het is daarom ook ontzettend belangrijk om dat te onderkennen en het gesprek aan te gaan. We vinden het vooral belangrijk om lichamelijk gezond te zijn en daar hebben we het ook vaak met elkaar over. Maar of we ons geestelijk wel helemaal jofel of gezond voelen, daar hebben we het vaak niet over. Al helemaal niet bij kinderen. We gaan er maar van uit dat ze jong en energiek zijn en daarom ook wel veel plezier zullen hebben en dus oké zijn. Niets is minder waar blijkt wel uit de cijfers. Ruim één op de vijf jongeren heeft wel eens nagedacht over levensbeëindiging en dat is enorm schrikken.

Koningin Máxima, ervaringsdeskundige door de dood van haar zus, schreef vorige week al in een brief: “Praat er over.” Maar hoe doe je dat dan en wanneer? Blijkbaar kun je daar niet vroeg genoeg aan beginnen. Dat was ook de conclusie van Elsbeth Kuysters. Zij is een Oosterhoutse psychologe en schrijfster, die een aantal jaren geleden het indrukwekkende verhaal over haar dochter Sara – Saar – vastlegde. Saar koos er uiteindelijk voor haar leven te beëindigen. Door het boek ‘Moederhart vol rouw en liefde’ hebben Elsbeth en haar dochter ons niet alleen een heel intiem en intens, maar ook heel waardevol verhaal gegeven. Want ergens moeten we een begin gaan maken met het nog beter bespreekbaar maken en aanpakken van dit letterlijk zeer gevoelige onderwerp.

Elsbeth, altijd liefdevol bijgestaan en ondersteund door haar man Frans, had na de lancering van het boek al samen met een aantal anderen de Stichting Saarisnietgek opgericht. Om vanuit die stichting dit ingewikkelde maar zeer noodzakelijke zendingswerk rondom dit thema op zich te nemen. Dapper hoor! Ook het Oosterhoutse college vond het – zeker na het horen van de cijfers die het bij jongeren in onze gemeente betrof – zeer noodzakelijk om zo goed mogelijk, als het kan vroegtijdig en liefst misschien wel aan de voorkant van deze problematiek te komen. Maar hoe konden we daar in hemelsnaam aan voldoen.

Ik ben daarom ook heel blij dat Elsbeth Kuysters ons vanuit haar stichting daarmee ondersteunt. Vorige week overhandigde zij het eerste exemplaar van het magazine ‘Saarisnietgek’ aan locoburgemeester Guus Beenhakker (ook wethouder Jeugd) Met het magazine stelt zij ons allen in staat met de problematiek aan de slag te gaan. Door op basisscholen al aan de hand van de inhoud van dit magazine over emoties als blijdschap, verdriet, stress, veerkracht en verlies en angst te kunnen praten.

Eigenlijk worden we met zijn allen door Saar geholpen. Want zij was het die zei: ”Mama ik had eerder moeten praten”. Dank je Saar. Je bent zeker niet gek maar een heel verstandig meisje! Belangstelling voor het werk van de stichting of het magazine ‘Saarisnietgek’? Kijk dan op www.saarisnietgek.nl.

Mark Buijs,
burgemeester van Gemeente Oosterhout”