Blog 19 van Joyce: "De ellende duurt voort..."

14 feb 2016, 10:23 • Nieuws

Joyce van de Afvalrace

Sinds 19 weken zijn de drie kandidaten van de Afvalrace Oosterhout gestart met hun programma. Zij gaan er in het komende half jaar onder leiding van een personal coach alles aan doen om fitter, gezonder en gelukkiger te worden. Op oosterhout.nieuws.nl schrijven zij in een wekelijkse blog hun ervaringen, hoogte- en dieptepunten, moeilijke momentjes en bereikte resultaten. Hieronder de 19e blog van Joyce.

Hallo lieve volgers,

Blog nummer 19 alweer! Het is leuk te merken dat er toch veel mensen zijn die ze lezen! Ik werd zelfs herkend vorige week in de Jumbo. Er werd ineens aan me gevraagd hoe het ging met de Afvalrace. Toch leuke dingen!

Waar ik vorige week gelukkig weer wat positieve dingen te melden had gaat het momenteel eigenlijk niet zo goed met me. Vorige week woensdag de groepstraining gehad met mijn eerste hele rondje voetbalveld zoals jullie allemaal konden lezen in mijn vorige blog. Donderdagochtend PT met Jochen en de middag carnaval op school. Het weekend nog weinig aan het handje. Trots op de weegschaal want die ging goed. Ik merkte alleen wel dat ik weer wat meer pijn begon te krijgen in mijn kaak. Ook zat er een griepje dwars, maarja.. bij wie niet!?

Woensdagochtend besloten het ziekenhuis te bellen omdat de pijn echt weer te heftig werd. Er werd geconstateerd dat de kies voor het gat waar die andere in december, ja begin december (!) verwijderd is heftig reageerde op koud test en dat er in onderkaak een ontsteking zit. Beste was naar de tandarts gaan. Zo gezegd zo gedaan. Mijn nieuwe tandarts is helaas op vakantie dus ik belde de dienstdoende. Daar kon ik diezelfde middag nog terecht. Er werden (weer!) foto’s gemaakt en onder zit inderdaad een ontsteking maar die zit er al langere tijd zei hij. Na verdoving in bovenkaak werd de pijn minder dus die kies die in het ziekenhuis reageerde is open gemaakt en er is een wortelkanaal behandeling gestart. Eenmaal weer buiten niet pijnvrij maarja.. zijn zo bezig geweest weer.. De verdoving was fijn en ik had goede hoop.. Helaas.. had..

Naarmate de middag en avond vorderde kwam de pijn weer opzetten.. Ik had nog 2 tramadol liggen en na 4 uur eerder een ibuprofen 600 zonder resultaat te hebben ingenomen toen ook nog een tramadol gepakt en naar bed gegaan. Ook de tramadol deed weinig waardoor ik wederom slecht sliep die nacht.

Ik had die avond mijn fysiotherapeut ook gemaild omdat ik het gewoon even niet meer wist en ik wilde graag dat hij nog eens keek om te bepalen hoe het nu met mijn kaakgewricht en de spieren was intussen. Donderdagmiddag mocht ik langskomen. Volgende dag (donderdag) met moeite de hoognodige boodschappen gedaan samen met mijn moeder en Sem en de middag gauw naar de fysiotherapie.

Aan de balie zat een ‘oude bekende’. Toevallig dat ik Erwin hier tegen kwam. Hij was 1 van de trainers van waar ik weleens gesport heb. Natuurlijk een praatje gemaakt en verteld over mijn klachten nu. Wat wel even super gaaf is om te vertellen is dat hij vond dat ik er een stuk vitaler uit zie nu! Ook zag hij duidelijk dat ik smaller ben geworden. Ook hij volgt me via Facebook. Dit zijn natuurlijk wel de leuke dingen! Hij assisteerde ook nog even met een lampje zodat zijn collega, mijn fysiotherapeut, even goed in mijn mond kon kijken.

Hij constateerde dat er zeker nog spanning is in mijn spieren in mijn kaak. Ook merkte hij dit aan de linker kant van mijn neus en op een plaats links op mijn hoofd, maar dit alles was zeer zeker verbeterd in vergelijking met 3 weken eerder. Hij kon mijn toegenomen klachten dus niet verklaren. Ik heb ook goed mijn best gedaan met niet teveel harde dingen eten e.d en draag netjes mijn bitje. Dit werpt dus zijn vruchten af. Weer naar huis en onderweg nog een extra koud/warm compres opgehaald. Ik kon nog proberen of warm of koud nog iets van verlichting zou geven.

Ik heb het allemaal geprobeerd maar niets hielp. De pijnstillers, ook de tramadol, deden niets meer en ik werd ’s avonds helemaal gek van de pijn. Mijn moeder was nog bij me die dag en zag dat ik het niet meer trok. De huisartsenpost werd gebeld en die verwees ons naar de dienstdoende tandarts. Die gebeld, maar die vertelde niets te kunnen doen. Dit is werk voor de kaakchirurg. Het is ook niet zomaar (kies)pijn of pijn na een extractie. Het lijkt zenuwpijn en echt lieve mensen.. ik ben niet kleinzerig en ga niet voor een beetje napijn bellen.. maar in november begon de ellende en hij is geen seconde te onderdrukken. Teruggebeld naar de Huisartsenpost en die hoorde aan me dat het echt menens was. Ik mocht komen.

De huisarts zag me en wilde me morfine geven. Ze belde het ziekenhuis maar de kaakchirurg liet me niet komen. De huisarts was werkelijk witheet en zei dat die goede man alleen zou komen voor bijvoorbeeld een kaakfractuur o.i.d. Ik zei letterlijk ; “nou dan regel ik dat toch even als ik dan wel mag komen”!? Ze zei dat ik dat niet moest willen en natuurlijk wil ik dat niet maar ze snapte me. Nog lichtelijk geïrriteerd werd de dienstdoende tandarts gebeld en moest ik daarheen. Hij moest het dan weer uitvechten met de kaakchirurg.

Eenmaal bij de tandarts, die niet blij was want hij lag al op bed en had griep, (weer!!) foto’s gemaakt. Inderdaad die ontsteking onder, maar daar kon hij niks mee. Die kies is al uitgebreid behandeld en de oude tandarts had me er al lang voor door moeten sturen naar een parodontoloog of kaakchirurg. De begonnen wortelkanaal behandeling boven kon hij nu ook niet open maken. Hij heeft toen heel mijn linker kaak verdoofd zodat ik in ieder geval wat kon slapen. Dit ging ik 23.30 uur eenmaal thuis ook gelijk doen voordat de verdoving weer uitgewerkt zou zijn. De pijn was er niet helemaal onder maar genoeg zodat het dragelijk was en ik lekker kon gaan slapen. Beter het gevoel van een enorm dikke wang en amper kunnen drinken als die vreselijke pijn!

Die vrijdagochtend (gisteren nu ik aan het typen ben).. helse pijn! Natuurlijk direct het ziekenhuis gebeld en ik kon die ochtend komen. Er was wederom maar 5 minuten ingepland en na nog geen 10 seconden in mijn mond gekeken te hebben zegt hij dat er uitgebreid naar gekeken moet worden. JOH! Ik was er weer tussen gepland net als woensdag en hij had er nu geen tijd voor. Ligt het nu aan mij of?! Dit is toch allemaal een beetje langs elkaar heen werken, uitstellen, zonde van deze 2 afspraken en tijd?!

Ik vertelde bij binnenkomst dat de HAP me morfine wilde geven. Hij zei gelijk dat hij dat niet zou gaan doen. Nadat hij gekeken had en ik met tranen in de stoel zat wilde hij me pijnstillers mee geven. Ik dacht daar gaan we weer.. ibuprofen 600.. Toen ik echter vertelde dat ik heel die riedel aan paracetamol, ibuprofen 600 en zelfs tramadol al heb keek hij toch wel even raar op.

Hetzelfde als de dienstdoende tandarts donderdagavond. Het sluiten van een antrum (kaakholte) perforatie kan wel even wat flinke napijn geven. Meneer.. dit is al weken geleden inmiddels.. ow ow ow.. Ik doe dit verdomme niet voor mijn lol! Zo.. sorry dat moest er even uit.. ? Ik ben gisteren met oxycodon (jawel.. uit de morfine familie!) naar huis gegaan. Dit alleen maar om de tijd tot de volgende afspraak weer te overbruggen.

Ik moest die afspraak gelijk even maken aan de balie. Een vriendelijke jonge vrouw vroeg wat ze voor me kon doen. Ik zei een afspraak bij dokter … en ik begon te huilen. Ik brak echt even. Het is gewoon genoeg. Ze begreep me helemaal en eindelijk was daar iemand die luisterde. Maandag om 10.45 uur was de eerste mogelijkheid. Heel graag!

Momenteel dus aan de oxycodon. Hij onderdrukt wel iets waardoor het redelijk te doen is. Ik wordt er alleen enorm suf van. Mag er niet mee auto rijden e.d maar heb toch geen fut om iets te ondernemen. Thuis ben ik niet de vrolijkste en alles ligt een beetje op zijn gat. Ben eigenlijk alleen bezig met het volhouden de pijn te verdragen. Het wordt dus tijd dat het opgelost wordt. Eindelijk! Mijn moeder gaat maandag mee en dat is fijn. We gaan nu echt niet eerder weg voordat er iets gedaan is! Dit hoeft toch zo allemaal niet hier in Nederland!

Voordat ik mijn, toch nog lange blog (sorry, maar van me af schrijven helpt toch) weer ga afsluiten wil ik wel zeggen dat mijn weegschaal wel positief was. Deels omdat ik geen trek heb maar ook omdat voeding, zoals Eric zegt, 60% van het resultaat is en ik goed op let. Ik ben wel eerlijk.. omdat ik al weinig trek heb liggen de lekkere dingen op de loer. Dan maar iets waar je zin in hebt..

Zit nu toch wel op mijn dieptepunt en soms denk ik van ‘ik heb nu wel een snoepje verdiend na al die pijn’. Zaak om mijn koppie erbij te houden dus! Verder wil ik alle mensen die er voor me zijn bedanken. Jullie die vragen hoe het met me gaat, jullie die met me mee gaan naar het ziekenhuis of jullie die Sem opvangen. Ook Eric bedankt voor je spraakberichtjes met je lieve en bemoedigende woorden en Jochen jou even in het bijzonder. Je belde me van de week en je trof me helemaal in tranen.

Ik heb er alles uitgegooid en wat was je lief voor me. Ons gesprek heeft me toch wel wat rust gegeven. Je bood al aan om desnoods een keertje langs te komen. Echt thnx voor alles coach ? ! Het komt allemaal wel weer goed en samen gaan we voor mijn doel op 1 april! Helaas een weg met enorm veel hindernissen.. maar ook aan die weg is een finish en ik moet zeggen.. hindernissen ben ik in mijn leven intussen wel gewend dus ook deze moet en kan ik nemen!

Jullie lieve volgers weer bedankt voor het lezen van wat mij allemaal bezig houd.

Ik hoop mijn volgende blog te kunnen beginnen met de woorden; JA! HET IS OPGELOST! Keep you’ll posted!

Tot volgende week!

Liefs, Joyce!