Onder het mom van ‘Opgeven is geen optie’ gaat Bart van Delft met goede vriend Sander na twee jaar uitstel weer meedoen aan Alpe d’HuZes in de strijd tegen kanker. De komende weken kun je op Oosterhout Nieuws lezen over de voorbereidingen van Sander en Bart en hun eindsprint tot het evenement op 2 juni.
Hobbelige weg
Vorige week verscheen voor het eerst weer een column over onze deelname aan Alpe d’HuZes en ik moet zeggen dat de reacties weer overweldigend waren. Heel leuk om te zien dat mensen zo geïnteresseerd en medelevend zijn. De donaties en lieve berichten zijn buiten motiverend ook een soort bevestiging dat wat Sander en ik proberen te doen bij veel mensen leeft. Want laten we eerlijk zijn, eigenlijk kent iedereen wel een verhaal van of over iemand die gebukt gaat onder de gevolgen van kanker. Vandaag wil ik jullie inzicht geven in de hobbelige weg van twee jonge mannen die momenteel vechten tegen die rotziekte en de gevolgen ervan.
Oude buurman
Daar zitten we dan aan de keukentafel in het kersverse huis in Dongen van onze oude buren. Er vallen wat ongemakkelijke stiltes, want de heer des huizes heeft tussen het behangen en schilderen door gehoord dat hij kanker heeft. Dus waar onze aandacht normaal gesproken naar het mooie nieuwe huis zou moeten uitgaan doet dat er nu even wat minder toe. De buurman en buurvrouw vertellen samen hoe de afgelopen periode van uitslag, onderzoeken, scans, operaties en nabehandeling is geweest. Wat vooral zeer doet om te horen is hoe ze worstelen met de boodschap naar de twee jonge kinderen, ik zou me niet voor kunnen stellen hoe ik zoiets aan Vigo zou moeten uitleggen. Voor hem is Alpe d’HuZes iets voor alle zieke mensen, waar hij het woord Corona maar al goed kende is kanker voor hem gelukkig nog onbekend. Tijdens een volgend koffierondje aan diezelfde keukentafel komt ook de onzekerheid en twijfel ter sprake en ook hier wordt weer pijnlijk duidelijk wat Covid voor invloed heeft op zo’n jong gezin. De buurman moest enkele weken wachten op gesprekken en een scan die geruststellend uitsluitsel moest gaan geven. Een scan die normaal binnen de helft van de tijd ingepland kon worden en die voor de gemoedsrust zo nodig was op dat moment. Je kunt jezelf denk ik alleen maar een voorstelling maken hoe dat doorwerkt in je hoofd als jij diegene bent die zo lang in onzekerheid moet leven.
Nummer 10
Voordat ik begon met wielrennen was ik vanaf de jongste jeugdelftallen actief bij SCO, eigenlijk steevast als verdediger. Één van de jongens met wie ik vanaf de C’tjes doorgroeide tot aan het veteranenteam was meestal onze libèro, al speelde hij het liefste als een ware Jari Litmanen ‘op 10’. Deze ras-Ajacied was toen al een echte strijder, op en naast het veld. Maar toen hij in november van 2017 mij voor het eerst een berichtje stuurde over een tumor in zijn darmen leek er even weinig over van die vechter. Dat leek, want hij sloeg zich hier doorheen zoals alleen hij dat kan. Gesteund door familie, vrienden en zijn voetbalteam, hartverwarmend om te zien. Het noodlot sloeg echter vorig jaar weer toe, met de strijder die al jaren ‘Primadonna’ achter op zijn shirt voetbalde ging het even niet zo prima. Weer werd hij geconfronteerd met kanker en dat midden in de Covid-tijd. Ik kan alleen maar zeggen dat ik veel respect heb voor de manier hoe hij zijn traject wist te verwoorden en zo inzicht gaf in zijn behandeling. Als steun in de rug werden er zelfs een grootse acties bij SCO en bij hem thuis georganiseerd, compleet met spandoeken, fakkels en rookbommen. Naar het schijnt loopt er nog een onderzoek van de UEFA. Het deed hem heel veel en gelukkig gaat het steeds een beetje beter met hem. Een echte strijder dus, want op 21 april deelde hij een proostfoto met de boodschap dat zijn uitslagen zeer positief waren. Even slikken, maar dan wel van geluk.
Dit zijn slechts twee verhalen, op een enge manier te vergelijken met het verhaal van Sander. Ik hoop voor hen dat zij net als hem over een paar jaar de draad weer compleet hebben op kunnen pakken en kunnen genieten van de dingen die voor kanker heel normaal voor ze waren. Mijn tochten omhoog op 2 juni zijn ook een beetje voor jullie mannen, want jullie leren mij dan weer dat opgeven echt geen optie is.
- KLIK HIER om Bart te steunen met een donatie
- KLIK HIER om Team Oosterhout te steunen met een donatie
- KLIK HIER om alle eerdere blogs van Bart te lezen
- Mis niets uit Oosterhout en en geef je op voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief
