Oosterhout Loopt: "Hup met die beentjes!"

In juni had ik dus twee projecten waar ik mijn tanden in zou zetten. Ik moest gaan bedenken of ik met mijn geblesseerde hoofd nog voor de klas zou kunnen en ik had besloten dat ik wilde gaan trainen voor de 5 km tijdens de Singelloop in Breda in oktober. Van beide was een positieve afloop nog alleszins onzeker en voor allebei had ik de nodige mentale steun nodig. Een kwestie van knopen doorhakken, gaan met die banaan en organiseren.

De knoop heb ik eigenlijk vlot doorgehakt, want ik was na een halfjaar weer voor de klas voor mijn gevoel weinig opgeschoten. Goede gesprekken met mijn man en andere mensen in mijn omgeving sterkten mijn besluit. Half juni vertelde ik mijn sectie dat ik het nieuwe schooljaar niet terug zou keren voor de klas, een week of wat later zat ik met het nieuws tegenover mijn baas. Na 17 jaar gaat de handdoek in de ring en dat valt me niet licht. Afscheid haat ik al net zo hartgrondig als sporten.

Met het nieuwe gegeven dat ik niet meer van mijn hoofd op aan kon en niet meer voor elkaar kon krijgen wat ik altijd zo graag deed – pubers pesten – wilde ik mijn andere uitdaging helemaal laten slagen. En toen stond het wervende bericht van collega en mattie Fabiënne Huisman op Facebook. Wie er mee ging doen aan de Singelloop met Oosterhout loopt voor Alzheimer. Dit was precies wat ik nodig had. Een extra motivatie is dat het geweldig goede doel om geld bijeen te lopen voor onderzoek naar Alzheimer. Onderzoek en hopelijk ooit een remedie, die helaas te laat komt voor de vaders van een paar van mijn dierbaarste vriendinnen. Wat zou het toch mooi zijn, een Alzheimerloze generatie!

De trainers bij Hersenz gaven hun oké, schreven de Singelloop met chocoladeletters in hun agenda’s, droegen schema’s aan en ik was de klos. De loopband werd op 8 kilometer per uur ingesteld en daar ging ik. Binnen een minuut hing mijn tong op mijn schoenen, was ik bang dat ik over mijn eigen voeten te struikelen, brandden mijn longen mijn borst uit. Proefde ik bloed? Een jaar fitness had dus nog niet heel veel opgeleverd. Zo ging het de eerste periode: afwisselend hollen en wandelen, afzien en maar hopen dat ik na één minuut ook twee en drie minuten vol zou kunnen maken zonder een ongeluk te begaan. Gelukkig besloot mijn trainer dat de snelheid misschien wat te hoog lag en mocht ik in een rustiger tempo bouwen. Mijn longen waren heel blij met deze aanpassing.

Toch kreeg ik langzaamaan het gevoel twee keer per week op de band niet genoeg zou zijn om in oktober een rondje Breda te doen. Daarom verzamelde ik al mijn moed om in mijn eentje door de wijk te gaan lopen. Ik zag er zo tegenop, want al mijn buren zouden nu vast voor hun raam liggen om mij te zien ploeteren. Het hoefde trouwens niet helemaal alleen. Mentale steun kwam er van Evy, de Vlaamse hardloopgoeroe, die me met haar enthousiaste “ik ben fier op u” net dat laatste zetje gaf. Een lekker muziekje eronder om mijn hoofd af te leiden en “hup met die loopbeentjes!”

Maar oh, wat ging het langzaam vooruit. Eer ik op straat eens twee minuten vol kon houden was ik weken verder. Gelukkig bleef Evy goed gemutst als altijd aanmoedigingen strooien en wijze raad geven. Mijn trainers bij Hersenz waren ook al zo fier. Berichtjes die ik af en toe postte op Facebook leverden bizar lieve en grappige reacties op. Toch lag er weer een uitdaging op de loer: de vakantie. We zouden drie weken weggaan en ik was zo bang dat alles wat ik had opgebouwd zou versloffen. Zou ik in mijn eentje in vreemde steden en dorpen de weg naar onze slaapplaats terug kunnen vinden? Hoe ging ik de hitte trotseren? Zou ik na een training nog wel in staat zijn om een dagje op pad te gaan? Een paar dagen bij vrienden in een snikheet Londen hadden me in juni al geleerd dat ik mijn goede voornemens heel snel kon laten varen. Het was mijn droom om in Hyde Park een rondje te doen maar helaas, niks van dat al. Toch gingen mijn schoenen en looppakskes in de tas mee naar Frankrijk en Italië. Ik zou wel zien. Geen druk. Maar wel de wetenschap dat een heel aantal mensen in Nederland wist van mijn belofte voor oktober…

Wil je net zoals Manon meelopen met Oosterhout loopt voor Alzheimer op zondag 2 oktober tijdens de Singelloop in Breda? Schrijf je dan nu in via de link onderaan dit artikel. Let op! Dat kan nog t/m 7 september!

Het streven is om dit jaar met 500 lopers in een fluoriserend geel shirt mee te lopen. Dat wordt dus gegarandeerd opvallen! Ben jij geen loper? Dan kun je de actie ook financieel ondersteunen door een donatie te doen via de onderstaande link.